Выбери любимый жанр

Новая зямля (на белорусском языке) - Колас Якуб Михайлович - Страница 18


Изменить размер шрифта:

18

А дзядзька ў чоўне - сонца ў коле!

Тым часам човен i на волi,

Бо тут глыбока рэчка грае,

I хлопцам пуп вада мiнае.

- Ну, годзе, хлопцы, досыць вам:

А ну-ткаль спробую я сам!

I дзядзька ўжо тут адразэчку

Пачуў, што выехаў на рэчку,

I гэта яснасць сходзiць з твара.

Бярэ ён прыс, ён повен жара.

Рашучасць думкi, смеласць руху,

Эх, колькi сiлы, колькi духу!

Зусiм iстота ў iм другая!

На прыс ён разам налягае

Ды на нагах калi прыгнецца!

Тут човен раптам як рванецца,

Бы той спалоханы шчупак!

Герой наш дзядзька, наш рыбак,

Адразу ў дзве бяды папаўся:

Перш-наперш прыс у гразь вагнаўся,

А човен носам - трах у дрэва!

А дзядзька раптам - гоп налева!

I ногi ў портках адмысловых

Не проста ў зрэбных - шарачковых

Адно ў паветры бурканулi

Ды ў воду ўмомант баўтанулi!

Ўсхапiўся дзядзька мокры, брудны,

А вынiк спробы той паскудны:

Чаўнок - не човен, а карыта,

I нос i частка дна адбiта;

Прысок тырчыць, як струп на плеху,

А хлопцы поўзаюць ад смеху,

А дзядзька сам - цар без кароны

I выгляд - мокрае вароны!

XII. СЕСIЯ

У iнтарэсах асвятлення

Яшчэ нязнiкшага з'яўлення

Не шкодна б святам, вольным часам,

Схадзiць на сесiю з Мiхасем.

Мiхась паснедаў, прыадзеўся

I на кiрмаш схадзiць ён меўся,

Не то што б там якiя справы

Былi патрэбны i цiкавы,

А проста так сабе ў нядзельку

Праведаць Залмана цi Эльку.

Мiхал - навошта ўжо таiцца?

Любiў-такi павесялiцца,

Зайсцi да Малкi цi Ляйботы,

Каб збыць за чаркаю згрызоты.

Цi так цi не, ва ўсякiм разе

Другое мелася на ўвазе:

Мiхал любiў каля бутэлькi

Пытаць тых-сiх наконт зямелькi,

Бо так на службе дапяклi,

Што гэта думка аб зямлi

Запала ў сэрца назаўсёды,

Як промень волi i свабоды.

На тую ж сесiю штотыдня

Хадзiў Мiхал да пана-злыдня.

Звычайна з ранiцы ў нядзельку,

Калi пакiне пан пасцельку,

Аб'ездчыкi са стражнiкамi

Сюды схадзiлiся, з'язджалiсь,

З гадзiну добрую сланялiсь

Або мянцiлi языкамi,

То часам востра, то пагана,

Пакуль не клiкалi да пана.

Вось i цяпер, у дзянёк гэты,

Як мае быць ужо адзеты,

Сказаць, адзеты i фарсiста

I гладка выбрыўшыся, чыста,

Мiхал ужо разгладжваў вусы.

- Асцерагайся ж ты спакусы:

Прыйдзi хоць раз дадому ў часе!

Звярнулась жонка да Мiхася.

Ох, гэта нуднае прыслоўе,

Бадай яму ўжо безгалоўе!

I колькi раз ён чуе гэта!

Ну й надаедная ж кабета:

Вось так i выкiне на вока!..

Мiхал абураны глыбока,

I гнеў мяняе яго вочы.

Ой, ды й язык жа ты жаночы:

Цi ёсць, цi не прычына тая

Ўсё роўна менцiць i кусае.

- Ну, як табе ўжо не абрыдне

Казаць адно сто раз на тыднi?

Сказала сорак раз i - квiта!

Мiхал адказвае сярдзiта,

Глядзiць, паблiсквае вачыма

I злосна ўскiдвае плячыма.

- Бо праўда вочы табе коле,

I не мiнеш ты нябось Сроля,

Не людская твая натура,

Не пахне дом свой i пячура:

Абы гарэлка на прымеце

Ты ўсё гатоў забыць на свеце!

Мiхась стаiць, знявагi поўны,

I погляд кiдае бязмоўны.

О, колькi крыўды ў iм, абразы!..

Э! лепш змаўчаць ёй, лепш тры разы

I не адказываць нiчога.

Ён толькi ўбок плюе з парога,

Iдзе - сам гнеў i сама бура,

Са лба на бровы збегла скура,

А губы шчыльна-шчыльна сцяты,

Дзвярмi ён грукнуў, выйшаў з хаты

I злосць душы i сэрца пляму

Выносiць з дому аж за браму;

I нейкi час ён па дарозе

Iдзе абураны, ў трывозе,

На жонку злосны, на самога,

Бо ў словах жонкi праўды многа.

Але ж нашто калоць у вочы?..

Цьфу! дня табе няма i ночы,

Анi часiначкi спакою;

Чорт кожны вяжацца слатою,

А тут яна шэй-на-катрынку

Як завядзе, дык без упынку.

Мiхал аб помсце строiць планы.

Вось ён нап'ецца, прыйдзе п'яны,

Каб аж язык не варушыўся,

Калi такiм лiхiм радзiўся;

Няхай крычыць сабе тады.

А не - не ўзяць два днi яды

Наперакор сваёй жанчыне,

Пакуль яе злосць не астыне?

Мiхал i клiн ужо мiнае.

Направа сцежачка сляпая

Вядзе балотцам на ачосы.

Мiхал iдзе пакуль што босы

I на дарожку зварачае,

Iдзе свяржэнскiмi маргамi

I гразь памешвае нагамi.

I покi ён мiнуў лагчыны,

На лбе разгладзiлiсь маршчыны

I ў сэрцы бура уляглася.

Другiя думкi на Мiхася

Цяпер найшлi нейк неўзаметкi,

Ды толькi iх маўклiвы сведкi

Лясок, дарожка, елкi, хвоi,

Свае ў iх думкi i настроi.

Балотца пройдзена памалу.

Густым ляском па буравалу

Мiхал выходзiць на гасцiнец.

Цяпер у думках пан-злачынец.

I не хацелася б з iм знацца,

Нi справы мець, нi спавядацца,

Нi слухаць лаянкi-пагрозы;

Але нi злосць твая, нi слёзы,

Нi моцна шчэмлены кулак

Не зменяць справы анiяк

Цярпi! чаму? дакуль цярпенне?

Калi канец яму, рушэнне?

Няўжо ўвесь век жыць з панскай ласкi

I перад iм чуць абавязкi?

I слугаваць яму, старацца

I ў тры пагiбелi згiнацца?

Адказ адзiн: няма, брат, ходу,

Хоць з моста кiдайся ты ў воду;

Няма зямлi свае i хаты,

I мусiш гнуцца, як пракляты,

Бо ты нi мяса i нi рыба.

Iдзе Мiхал, прад iм сялiба,

Засценак добра так знаёмы,

I хоць няважныя харомы

Тут гэта шляхта збудавала,

Але жыве i гора мала!

Хоць шляхцiц цёмны, як саган,

Затое ж сам сабе ён пан:

Паноў ляснiчых знаць не знае,

Прад iмi спiны не згiнае:

Пад бокам паша, агароды,

I лес, i поле - ўсе выгоды.

Мiхал зiрнуў i пазайздросцiў:

Чаму й не ён мiж ягамосцяў?

Нядзелька, свята - людзi вольны,

Свая ахвота, свой дазвол,

На рынак едуць, хто ў касцёл,

Як гэты Людвiк багамольны,

А хто пагульвае так дома;

А ты вось совайся, як бома,

Ды бойся лiха i падкусу

Не ступiш кроку без прымусу.

За горкай панская пасада,

Як у вяночку, каля саду

Ў глыбi прасторнага дзядзiнца

Стаяла з боку ад гасцiнца.

Будынак, парк i агарожа

Было ўсё слаўна i прыгожа;

Мастацкi зробленая брама

Ласкала вока гэтаксама,

Але Мiхалу не хацелась

Глядзець на гэта ўсё - прыелась,

I панскi дом з ласiным рогам

На Мiхася глядзеў астрогам,

Бо тут, апроч тае знявагi,

Сказаць, ад кожнага брадзягi,

У стражнiкоўскiм сваiм лёсе

Нiчога ведаць не прыйшлося.

А гэта сесiя, спатканне,

18
Перейти на страницу:
Мир литературы