Новая зямля (на белорусском языке) - Колас Якуб Михайлович - Страница 17

Мастак быў дзед на ўсё на гэта:

Лавiў нямала ён за лета;

Былi лiны, язi i плоткi

Лузаў дзед добра сабе злоткi:

Было за што кручок загнуць,

Было i ў краму з чым зiрнуць.

I любяць дзеда Юрку ўнукi,

Яны цалуюць яму рукi,

А дзед у плечы iх цалуе

I абаранкам патрактуе.

Цукеркi дзеду - не, не любы,

Няхай iх качкi: псуюць зубы,

Дык лепш не знаць iх, ну iх к ляду,

Гэту дзявочую прынаду!

Звычайна дзед быў вельмi цiхi,

Не падымаў нiдзе шумiхi,

Але быў сталы i разумны,

Такi разважлiвы i ўдумны

Ну, чалавек старога складу,

Калi што скажа, то да ладу,

Але дзе крыўда i махлярства

Тады дзед меў адно лякарства

Не паглядзiць ён, хто такi ты:

Хоць чорт, хоць д'ябал знамянiты,

Пляваць яму на тваю масць,

Але ўжо чапаласу дасць.

Адзiн на ўсiх пайсцi гатовы,

Без разважання, без размовы!

Ну, а калi дзед падгуляе,

Тады ён йзноў адменнасць мае,

Тады ён нават i бушуе

I трохi сына памуштруе;

Але пад гэтым бушаваннем

Хавае гумар з насмiханнем:

Больш жарты строiць, чым ваюе.

- Язэп, ўставай!- крычыць ён сыну.

Ўставай у гэтую ж хвiлiну!

Бярэ дзед ноты ценаровы,

Нiбыта злосны яго бровы.

- Чаго да хлопца прывязаўся?

Лепш лёг бы каменем. Набраўся!

Гаворыць баба i сярдуе,

А дзед яе як бы й не чуе.

- Ўставай, лайдак, малiся Богу!

Язэп варушыцца ў бярлогу,

Ўстае, пачухваецца, плача:

Што-то за доля, за бядача!

Цi ён распуснiк? цi ён збойца?

- Ну, кленч!.. хрысцiся! ў iмя Ойца!..

Язэпа трохi дзед павучыць,

I памуштруе, i памучыць,

Бо трэба ж iх адукаваць

I паслушэнству навучаць.

Яшчэ на дзеда паглядзеце,

Калi дзед вып'е на банкеце.

У дзеда шчокi румянеюць,

У дзеда вочы весялеюць,

Гарохам дзедаў смех якоча,

А сэрца руху, шуму хоча.

"Эх, ешча-шчышча! Ешча-шчышча!"

Тут дзед i цмокае, i свiшча,

Як салавей з сiваваронкай,

Ды як зальецца песняй звонкай!..

Не! дзеду трэба болей руху,

I дзеду цесна ў тым кажуху.

Кажух на лаву дзед скiдае

I бубен-рэшата хватае,

Бубнiць у вечка чым папала

Ды як прышчоўкне! ды прыўдала!

Тут вам i полька, i мазурка...

Такi быў дзед, нябожчык Юрка!

I дзядзька быў рыбак выдатны,

Хоць больш урыўкавы, прыватны,

Але лавiў-такi нямала,

I дзядзьку ў рыбе шанцавала.

Бывала, пострыжнi прыправiць,

На шчупакоў нясе i ставiць.

Глядзiш - о, добрая мiнута!

Шнур з вiлак спушчан, палка ўгнута,

Схапiў жыўца шчупак i свiшча,

Дастаў - ў два локцi шчупачышча!

I з вудай дзядзька шчасце мае:

Язёў занадзiць i кiлзае;

Язi ў тры хунты i ў чатыры!

Агледзiць дзядзька букты, вiры,

Картофель зварыць i гароху,

I надзiць рыбу ён патроху.

Лавiў наш дзядзька нераткамi

I венцярамi i сачкамi,

Ды аднаго ўсё ж бракавала:

У дзядзькi чоўна не ставала.

Каля адрынкi пад страхою

У дзеда Юркi сiратою

Валяўся човен так, без дзела,

На сонцы сохла яго цела,

I човен, праўда, ўжо няновы.

Дзед Юрка быў рыбак скарбовы,

Скарбовай чайкай карыстаўся,

А ўласны човен так валяўся,

Як бы ў адстаўцы той сенатар,

Хоць на чаўны дзед быў аматар.

Дзед Юрка дзядзьку паважае

I да яго прыхiльнасць мае:

Антось не знае такой моды

Рабiць у рыбе перашкоды,

I глупства ён рабiць не стане,

I ў венцер дзедаў не загляне.

- Бяры, Антось, ты човен гэты.

Рассохся трохi ён за лета

I сям-там нават пакалоўся,

I шашаль, можа, дзе завёўся,

Але, агледзеўшы, нiчога:

Яшчэ паслужыць мала-многа.

Антось, як сонца, засвяцiўся:

Даўно аб чоўне ён смуцiўся.

Дадому дзядзька ехаў лёсы,

Кладзе ён човен на калёсы,

I едзе наш Антось вясёлы,

I з iм падсмейваюцца й колы.

На рэчку човен ён спускае

Няхай сабе тут намакае;

А там, управiўшысь з сяўбою,

Залье Антось яго смалою,

Агледзiць i заканапацiць,

А дзе i бляхаю прыхвацiць.

"Засвiшча човен мой стралою!"

Так думаў дзядзька сам з сабою.

Пакуль Антось канчаў работу,

На рэчцы човен меў турботу:

Як толькi добра сонца ўгрэе,

Кастусь у чоўне ўжо дурэе

Без нагавiц, ў адной кашулi,

I хоць за ногi мыцкi тнулi,

I запускалi як бы спiцы,

Але скiдаў ён нагавiцы,

Бо так спрытней быць каля чоўна

I нагавiцы - рэч умоўна.

Зазнаў тут бедны човен гора:

Каламi Костусь яго пора,

I ва ўсе бокi яго круцiць,

I толькi воду каламуцiць,

Бо тут гразi больш, чым вады,

I мулу, рознае брыды.

Бубнiць тут човен, ходзiць рэха

Такая хлопцу з iм пацеха!

Антось на човен свой як гляне

I весялей на сэрцы стане:

Якi б нi быў, а ўсё чаўнок,

I шчылiн мала, як намок.

Тым часам дзядзька ненарокам

Глядзеў на човен добрым вокам.

Дзянёк ён выбраў больш-менш вольны,

Iдзе вясёлы i давольны.

На бераг човен выцягаюць,

Алесь i Костусь памагаюць.

- Набок вярнеце, дном угору!

Палечым зараз, наш ты хворы!

Да чоўна дзядзька так звярнуўся

I тут жа зараз завiнуўся.

- Бярэце пакулле i спiцы...

Памчымся мы на нiз крынiцы,

Аж толькi вецер засвiдруе!

Язду ўжо дзядзька тут смакуе.

- Вы шчыльна, шчыльна затыкайце!

Што наймацней, брат, забiвайце!

Ды дружна, борзда канапацiць,

Каб час не зводзiць i не трацiць!..

Стары ўжо, падла, i трухлявы:

Увесь, як рэшата, дзiравы,

Гаворыць дзядзька ў час работы,

Сабе, другiм дае ахвоты.

Iдзе работа i размова

I канапачанне гатова.

Смалою трохi засмалiлi

I на ваду чаўнок спусцiлi.

Але тут цесна, вады мала,

I дно аб землю шаравала.

А дзядзька хоча дзеля спробы

Дальш з гэтай выбрацца трушчобы:

Там, далей, рэчка не такая

I глыбiнi даволi мае.

Праз плот чаўнок гуртом куляюць,

На нiз паволi прапiхаюць,

А дзядзька сам садзiцца ў човен.

"Плыве човен, вады повен,

Ды ўсё - хлюп! хлюп! хлюп!"

Спяваюць хлопцы i жартуюць,

I дзядзька з чоўнам дальш шыбуюць.

А дзядзька важны выгляд мае;

Замест вясла прысок трымае,

А твар яго, як сонца, ясны,

Бо гэты човен - яго ўласны,

I не цячэ ён анi-нi;

Чаўнок, куды нi павярнi.

I трэба ўсё-такi зазначыць

Такой працэссi вам не бачыць:

Алесь i Костусь човен пхаюць,

Падол кашуль ў зубах трымаюць,