Aresto Kaj SerĈo De Rosa Luxemburgo - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 3

  Kaj ŝiaj fingroj atingis la tonsilojn mem, estis sub la lango, palpis la ĉielon, malantaŭ la vangoj, kaj tre abomena gusto de kaŭĉuko restis en ŝia buŝo. Fininte kun la ĉeko en la buŝo, la matrono komencis denove knedi la bruston de Roza. Ĉe ŝia malglata tuŝo, la skarlataj cicoj de la juna virino ŝveliĝis kaj malmoliĝis.

  La gardistoj ridetis kaj murmuris:

  - Nu? Ŝati? Mi vidas, ke miaj karesoj ekscitas vin!

  Rosa Luxembourg grumblis:

  - Hundino! Kondutu tiel!

  La ina oficiro en respondo forigis la junan revoluciulon en la vizaĝo kaj notis:

  - Konu vian lokon kiel ribelulo! Alie mi sendos vin al la glaciĉelo - nuda!

  Tiam ŝi daŭre senhonte furaĝis ĉirkaŭ la korpo de la kaptito.

  Ŝiaj fortaj fingroj premis ŝian umbilikon, igante Rozan Luksemburgon krii pro doloro. Tiam ili sentis tre malglate kaj dolore sub la akseloj de revolucia virino.

  Sed la plej malĝentila kaj humiliga estis ankoraŭ venonta. La matrono ordonis:

  - Pli larĝe etendu viajn krurojn!

  Rozo kontraŭvole obeis. Kaj la ina gardisto malĝentile metis sian grandan piedon en la vaginon. La ganitaj dikfingroj, glitigaj pro la salivo, kiu estis en la buŝo de la rozo, eniris la uteron de la virino tre profunde. La muroj de la vagino forte disiĝis, kaj ĝi fariĝis nekredeble dolora.

  Rozo kriegis kaj ektremis, penante liberiĝi. Sed la potencaj gardistoj, kiuj havis konsiderindan sperton en la serĉado, forte tenis ŝin. La fingroj de la prizonestro atingis la uteron mem, kaj daŭre plukis. Ĝi estis kaj dolora kaj ege humiliga.

  Kaj la vira gorilgardisto daŭre ŝpinis. Fine, post alia turno de sia grandega piedo, la revoluciulino morte paliĝis, kaj anhelante, ŝi malŝaltis. Ŝia kapo kun blondaj haroj falis flanken.

  La prizonestro dekstre rimarkis:

  - Ŝi estas ŝokita!

  La granda matrono tre lerte frapetis la vangojn de Roza, masaĝis ŝian kolon, krude pinĉante ŝin. La virino rekonsciiĝis. Estis larmoj en ŝiaj okuloj pro doloro kaj humiliĝo. Ŝi atendis ĉion de la malliberejo, sed ŝi ne pensis, ke ŝi estos renkontita tiel, malĝentile, kvazaŭ ŝi ne estus homo, sed malpli ol besto.

  La ĉefmatrono afable diris:

  - Nu, ne timu! Nun kliniĝu, via onklino sentos vian azenon kaj la plej malbona estos finita!

  Rozo per tremanta voĉo, faligante larmon sur la plankon, diris:

  - Eble ni ne devus!

  La gorila gardisto grumblis.

  - Ne! Ĝuste tion vi bezonas! Ni klinu ŝin!

  Potencaj provosistoj malglate tordis la brakojn de Rosa, igante ŝin sibili pro doloro kaj kliniĝis. La knabino estis en la pozo de kancero. Kaj ŝia nuda korpo brilis pro ŝvito, kvazaŭ oleita.

  Kaj la gorilgardisto, sen ceremonio, enŝovis ŝiajn du grandajn, longajn fingrojn en ŝian anuson. Kaj tre profunde, al la tre dika intesto algluiĝis. Rozo kriegis pro doloro kaj honto. Tre fortaj inaj prizonestroj tenis ŝin firme kaj ne lasis ŝin eskapi. Kaj la potenca mano de la kontrolisto svarmis en la azenon de bela kaj deloga revoluciulo.

  Rozo ĝemis, kaj ŝiaj nudaj mamoj leviĝis kaj falis. Kaj larmoj fluis laŭ lia elĉerpita, pala vizaĝo. La serĉo estis kiel torturo, kaj morala kaj fizika.

  Ŝi sentis, kiun la altranga gardisto volas humiligi ŝin maksimume, kaj tial ŝi ne hastis.

  Rozo kantis per siaj bluaj dentoj, skuante siajn vangojn pro larmoj de doloro kaj humiligo:

  Venko atendas, venko atendas

  Tiuj, kiuj sopiras rompi la katenojn!

  Venko atendas, venko atendas

  Ni povos rompi Vilhelmon!

  La gorilgardisto ridis kaj respondis:

  - Kaj vi estas kuraĝa knabino!

  Kaj ŝi denove tordis, kaŭzante severan doloron en la azeno, kaj fine, ŝi eltiris sian piedon en ganto, kiu estis kovrita de sango.

  Ŝi grimacis kiel brutulo kaj ĵetis la ruinitan ganton en la urnon, ekkriante:

  - Kontrolu ŝiajn krurojn, la serĉo finiĝis!

  Palpi la nudajn plandojn kaj ekzameni inter la piedfingroj tute ne estas tiel humiliga kiel antaŭe, kiam la kolpido grimpis en la vaginon kaj anuson. Do vi jam povas sperti ĉi tion sen larmoj.

  Ili finis traserĉi Rozon, kaj tiel, nuda, kaj nudpieda, ili kondukis ŝin en la apudan ĉambron.

  Tie ŝi estis fotita. Ili donis al mi tablon kun nombro kaj metis ĝin kontraŭ blankan muron. Ili klakis en profilo, plena vizaĝo, duonflanka kaj malantaŭe. Poste ili filmis plenlongan nudon, ankaŭ antaŭe, malantaŭe, de la flanko, kaj duone flanken. Kaj la fotisto estis viro, kio des pli humiligis ĝin.

  Tiam Roza estis metita sur la pesilon. Pezis, mezuris kaj altecon, kaj poste staris kontraŭ la muro kaj la amplekso de ŝiaj brakoj. Poste, mi registris la longon de la piedo kaj la grandecon de la ŝuo. Ĝi ne doloras, sed ĝi estas tre humiliga. Precipe en la ĉambro estis ne nur virinoj, sed ankaŭ viroj.

  Ĉi tie viro kaj du virinoj en blankaj manteloj metis Rozon en la lumon kaj komencis zorge ekzameni ŝin, noti en ĵurnalo ĉiujn talpojn, cikatrojn, brulvundojn kaj specialajn signojn.