Shakespeare's Sonnets in Latin - Шекспир Уильям - Страница 5

XL

Accipe, care, meos et amores, accipe cunctos,

Nam quid in acceptis non fuit ante tuum?

Nil in amore pium quod dicas; illud habendum

Detuleram, et dum non ulteriora petis.

Tum si me quod amas oblata receperis, istud

Haud reprobo, utaris quae tibi cedit amor;

Sed reprobo, tua te si decipit ulla libido,

Id sitiens quod ais te renuisse palam.

At, fur blande, tuis ego possum ignoscere furtis,

Vel si pauperiem vis spoliare meam;

Sed gravius, scit quisque, iniuria fertur amici

Omnis ab hostili quam data plaga manu.

O in nequitia pulcher, me confice telis

Invidiae, at nobis hostibus esse nefas.

XLI

Quod tua libertas in furtis audet amorum

Dum tibi ab immemori pectore labor ego,

Convenit hoc isti bene formae, convenit annis,

Teque feres quoquo sollicitabit amor.

Mitis es ingenii facilisque petentibus, ore

Egregio ac cupidis dignior inde peti;

Sique petit virgo, quis eam non rupe creatus

Deseret austere reicietve preces?

Hei mihi, sed velles tu nostrae parcere, velles

Aetati ac formae ponere frena tuae

Abripiunt studiis nam te ferventibus illo

Qua duplicem nequeas non violare fidem;

Virginis, illam ad te si traxeris ore, tuamque

Ipsius, idcirco si mihi falsus eris.

XLII

Tu quod habes illam, fuerit carissima quamvis

Et mihi, non omnis fit meus inde dolor;

Flendum habeo potius quod te tenet illa, medullam

Cordis eo tactam volnere sentit amor.

Vos tamen, o cupidi, purgem: tu diligis illam

Et mihi dilectam quatenus esse vides;

Illaque me iuvit, specie crudelis, amico

Ipsa meo ob causam morigerata meam.

Quidquid in illo igitur perdam, tamen invenit illa,

Illaque si falsa est, ille lucratus erit.

At sese inveniunt ambo, careoque duobus,

Et mihi certe illi consuluere bono;

Sed laetum, meus est idem mihi, iunctus in unum;

Illaque me solum, — credere fas sit—amat.

XLIII

Est oculis visus in me vis optima clausis,

Namque die observant respiciuntque nihil;

Verum ubi dormivi, te clare deinde tuentur,

Perque diem caeci perbene nocte vident.

At tua si noctis tenebras illuminat umbra,

Quantum, o, laetifices clarior ipse diem!

Eniteas quanto tu lumine, cuius imago

Tenuis ad occlusas est ita clara genas!

O iucundum oculis, inquam, super omnia nostris

Te luce in viridi cernere posse palam,

Qui super obscuros orbes somnoque gravatos

Forma nites tenuis, forma venusta tamen.

Clara dies, dum te videam, densissima nox est,

Noxque dies, ubi te sistit ob ora sopor.

XLIV

Tarda caro si mens esset distantia terris

Invida nullum ad te detinuisset iter;

Finibus e longis spatiorum ignarus adessem

Continuo, stares quo mihi cunque loco.

Intererat nihili si pes insisteret oram

Quae foret extremo dissociata situ;

Nam maria et terras ea transsilit, acta volando

Tam rapide ut secum quo velit ire putat.

Sed crucior quod mens non sum, longissima saltu

Millia te versus quae superare queat;

Me grave onus tardat liquidi crassique, coactum

Temporis ignavas, hei mihi, flere moras.

Nam lacrimas tantum mihi rerum sufficit illud

Par grave, fortunae tristis utrimque notam.

XLV

Altera bina in me levis aura et purior aether,

Te prope sunt, quoquo me rapit hora loci.

Hic animam signat, spes illa, et adesse videntur

Absentes, tanta mobilitate meant.

Nam quotiens ad te par hoc animosius ivit

Significaturum quae pia mandat amor,

Vita mea, ex istis retinens elementa quaternis

Bina modo, ad mortem paene redacta dolet.

Dum cito legatis a te revolantibus illis

Vita recomposita est, ut fuit ante, mihi.

Nam citius dicto revolarunt, deque salute

Certa tua docti me quoque certa docent.

Laetor in auditis, nec longum gratia durat,

Namque remitto ambos et redit ille dolor.

XLVI

In me lis oculo cum pectore saevit, in utro

Copia picturae debeat esse tuae.

Volt oculus nam pectus ab omni iure videndi

Claudere; volt oculo demere pectus idem.

Te positum in sese pectus docet esse, nec unquam

Lucentes oculos hunc penetrasse locum.

Alter it infitias ea dici vera, tuamque

Effigiem in sese semper inesse docet.

Arbitrium in litis coguntur conscia veri

Sensa, cliens cordis contiguumque genus.

Lite perorata decernunt illa decere

Quas oculum partes, quas mage pectus amans:

Nempe ut in externis oculus regat, intima vero

Qua pietas habitet pectoris esse volunt.

XLVII

Sic oculus panxit cum pectore foedus, et ambo

Obsequia alternant officiique vices.

Sic quotiens oculus desiderat ora videre

Vera tua, et lacrima pectus inundat amor,

Protinus ille famem restinguit imagine pita,

Ac iubet ad falsas pectus adesse dapes.

Vtitur hospitio tum pectoris, eius amori,

Eius imaginibus se sociare libet.

Sic sive a tabula, seu cordis imagine factum

Credimus, hinc absens tu mihi semper ades.

Nam mea sensa extra nullus tibi, care, recessus

Linquitur, adsum illis, semper et illa tibi.

Sensaque paullisper si languent, pectus in omnes

Delicias oculo visa tabella ciet.

XLVIII

Quo studio excedens abdebam frivola rerum

Omnia post firmas quantulacunque seras,

Integra ut illa meos asservarentur in usus,

Fidaque rimantem falleret arca manum!

Tu mihi, gemma omnis prae quo sordere videtur,

Solamen solitum tu mihi, iamque dolor,

Vnus amicorum carissimus, unaque cura,

Desereris, cuivis praeda relicta malo.

Te loculis condo in nullis, nisi septa tenere

Mollia te possint pectoris ipsa mei;

Qua quotiens non es, fingo te credulus esse,

Ac venias liber, liber et inde migres.

Ac tamen ex illo ne tu rapiare verendum est;

Talibus in spoliis non bene firma fides.

XLIX

Illud ego in tempus, si quando venerit illud,

Durior in vitiis cum videare meis,

Ac tibi amicitiae ratio sit ducta severe

Admonitis uso consiliisque senum;

Cum me praetereas ore ignorantis, easque

Vix oculos tollens, sidera bina, tuos;

Atque amor, affectu quantum mutatus ab illo!

Incipiat multum de gravitate loqui;

Illud ego in tempus iam munimenta paravi

Tuta, nihil fassus me meruisse boni.

Attollensque manum me contra dicta tuebor

Omnia quae possint ius stabilire tuurn.

lure quidem multo miserum me linquere possis,

Quem nequeo causam dicere cur quis amet.