Shakespeare's Sonnets in Latin - Шекспир Уильям - Страница 15

CXL

Sis sapiens, crudelis ut es, nolisque superbe

Imposita haec linguae rumpere frena meae;

Inveniam ne verba miser, testantia quantus

Me cruciet, dum tu nil miserare, dolor.

Te sapere an doceam, virgo? si forsan amare

Non potes, at prudens fingere, cara, fuit.

Difficiles aegri quando mors imminet ipsa

A medici capiunt omnia laeta labro.

In furias agerer spe dempta, interque furorem

Fors reperirem in te posse maligna loqui.

Invida res vita est, et iniqua loquentibus aures

Invidiosorum mox habuere fidem.

Quod mihi ne fiat, nec tu violeris, ocellos

Contineas istos, sis vaga corde licet.

CXLI

Certe non oculis te, Cynthia, ductus amavi

Dispiciunt formae tot vitiosa tuae;

Sed mihi pectus amat visum offendentia, pectus

Nil oculis curans quid videatur, amat.

Non capit has aures tua vox, nec corporis ullus

Sensus avet tecum quod sibi dulce frui;

Nulla mihi naris siqua est, aut siqua palati

Gratia, nec cupide tangere promptus amor;

Sed fatuum hoc pectus tibi ne deserviat, illud

Mens mea nec sensus quinque vetare valent.

Quippe viri imperium linquit, fastidia demum

Vt tua pertoleret femineumque iugum;

Hoc tamen et noxae in tantum prodesse videtur,

Quod mihi quae suadet, vindicat illa, nefas.

CXLII

Crimen amare meum est; tua virtus crimen amandi

Odit, ais, metuens ut sit honestus amor.

O misera, amborum vitas inquirere si vis,

Facta cito invenies irreprehensa meae.

Sin aliter, vix sint istis carpenda labellis,

Purpureus quorum non sine labe rubor;

Quae pepigere meis haud rarius improba furta,

Iuraque legitimis surripuere toris.

Tu iuvenes ut amas, mihi ius te detur amandi,

Si petis hos oculis, et mihi fas sit idem.

Fac pietas in te radicem agat, auctaque cum sit,

Tunc alios miserans tale merere queas.

Vaticinor; quae danda negas si poscis habenda,

Sit tibi ab exemplo nata repulsa tuo.

CXLIII

Villica siquando servandis sedula rebus

Volt capere elapsam claustra cohortis avem,

E gremio infantem deponit, nilque morata

Id sequitur solum quod revocasse cupit.

Parvulus interea desertus tentat et illam

Pone sequi, implorans voce manuque moras.

Mater, avem sectata fugas ante ora petentem

Assidue, nescit quid fleat ille miser.

Persequeris sic tu, virgo, quod te fugit usque,

Teque, infans veluti, sic ego pone sequor.

Si capies tua vota, mihi te redde, vicemque

Matris agens labris imprime labra meis.

Sic habeas quod aves, ad me si currere retro,

Vagitusque meos sistere blanda velis.

CXLIV

Binus amor variis animum solatur et angit

Imperiis, vitae numen et ira meae;

Hic meliora monet, vir casto candidus ore,

Furva est virgineis vox malesuada genis.

Quoque magis peream, traxit mihi numen amicum

A latere illecebris ira maligna suis;

Scilicet in furiam sanctum mihi vertere numen

Volt, et in obscaenum sollicitare nefas.

In furiamne abeat de numine, multa vereri

Hoc super est, necdum cernere vera queo;

Quod tamen ambo absunt, ac se sunt inter amici,

Caelum in Tartareos suspicor isse locos.

Nec sciero verum, donec mihi sanctius illud

Ex animo flammis invida pestis aget.

CXLV

Labra manu ipsius formata cupidinis odi

Sunt mihi, vel similem, reddere visa sonum.

Id penitus movit me virginis ejus amantem,

Ni simulac sensit, me miserata foret.

Increpuit linguam, cui munus amabile, dixit,

Blanda etiam spretis reddere verba procis;

Alloquiis uti melioribus inde docetur,

Ac nova post odi clausula iussa sequi;

Et sequitur, qualis noctem lux candida nigram,

Quando Erebum caelo pestis abacta volat.

Optima virgo odi sensu purgarat amaro

Non te subiciens, quae mihi verba salus.

CXLVI

O anima infelix, terrenis insita membris,

Serva sub induti corporis imperio,

Cur mihi, dum langues intus tam pauper inopsque,

Extera sic fucis haec tua praeniteant?

Cur adeo impensam brevis incola ponis in ista

Tecta, per internam putria perniciem?

An nimium hoc sumptus ut linquas omne vorandum

Vermibus; hanc finem corpus ut inveniat?

O anima, ut vivas, utare malignius ipso

Corpore, sis servi dives ab esurie.

Horas vende breves annos emptura deorum;

His satura, externas neglige delicias.

Mors hominum victrix ita vincitur; illaque victa

Si sit, habes vitam vivere perpetuam.

CXLVII

Febris amor meus est, adeo desiderat ille

Cuncta quibus possit perpetuare malum;

Semper uterque etenim vel nutrimenta doloris

Appetit, incertae si placuere gulae.

Nam ratio, tantis in amoribus una medela,

Consilia indignans me data nulla sequi,

Cessit, et agnosco letale cupidinis omen

Esse, medelarum reicientis opem.

Sic ratio victa est, nec restat cura salutis

Vlla, sed huc illuc irrequietus agor;

Ac velut insani mea sensa ac verba vagantur

Longius a veris, ut sine mente sonus;

Nam mihi nonnunquam tu visa es dictaque, virgo,

Candida, quae tanquam Nox Erebusque nigras.

CXLVIII

Hei mihi, cum vero quam discordantia visu

Huic capiti inseruit lumina saevus amor!

Sive aliter, quonam sententia mentis aberrat

Falsa notans ea quae verius illa vident?

Si facies oculos mihi vere candida cepit,

Esse aliter volgus quo mihi iure putat?

Si specie fallebar, amor demonstrat aperte

Non sibi sed volgo noscere vera dari.

Quo potuit pacto? quid veri dispicit ille

Qui miser in lacrimis pervigilavit amans?

Haud igitur mirum, species me siqua fefellit;

Nubila dum purget sol videt ipse nihil.

Lumina, amor, lacrima mihi caecas, improbe, multa,

Ne videant clare quam tua falsa fides.

CXLIX

Tene negas a me, virgo crudelis, amari,

Antefero nostris qui tua cuncta bonis?

Nilne tui memini? cuius, nimis improba, causa

Immemorem ipsius me iuvat esse mei.

Quisne tibi invisus mihi compellatur amice?

Quos, ubi tu frontem ducis, adulor ego?

Quin, mihi si voltu sis aspera, memet ab ipso

Supplicium praesens exigit ipse dolor.

Quid meritorum in me videor maioris habere,

Vnde tuum nolim despiciamve iugum?

Optima nostra tui vitium venerantur et omne,

Quippe coacta oculis, imperiosa, tuis.

Sed perge irasci, quid agas scio; vera videntes

Tu colis; hos oculos, scis bene, caecat amor.