Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry - Страница 45

Tamen ne. La pordo bruetis, kiam mi malfermis ĝin, kaj mi estis en la kelo kaj zorge refermis ĝin malantaŭ mi.

Belege. Grandaj, baritaj fenestroj enlasis sufiĉe da lumo, por ke mi povu vidi la grandajn kestojn ĉe la fora muro. Mi estis farinta mian financan esploron bone, rigardante la groŝojn de fanfaronulo, do mi bone sciis, kion mi serĉu.

La unua kesto estis plena je bronzaj groŝoj; miaj fingroj povis distingi ilian dikan formon en la mallumo. Laŭ logika progresio, mi trovis arĝentajn groŝojn en la sekvanta kesto kaj duonplenigis mian sakon per ili. Tion farante, mi ekvidis malgrandan keston malantaŭ ĉi tiu. Mi ridetis en la mallumo, serĉante en ĝi kaj tuŝante la angulajn formojn. Oraj groŝoj, kaj multaj. Tio estos sukcesa afero, finfine. Mi ĉesis ŝoveli ilin, nur kiam la sako fariĝis tro peza. Oni gardu sin kontraŭ troa akiremo. Kun tiu admono al mi mem, mi metis la sakon sur mian ŝultron kaj eliris, kiel mi estis eniranta.

Estis gardistoj en la korto, sed ili ne vidis min, kiam mi enŝtelis en la remizon. Mi ŝaltis la instrumentlumojn en la aŭto, kiuj donis sufiĉe da lumo, por ke mi povu vidi. Mi malfermis la ŝranketon kaj metis la sakon en ĝin. Ferminte ĝin, forta sento de trankvilo ŝvebis tra mi. En mia menso mi puŝis alian turon apud la unuan. La ŝakludo iris laŭplane, kaj la mato estis klare videbla antaŭe.

— Nun, Jim, — mi konsilis, — kuŝigu vian kapon kaj dormu iomete. Morgaŭ estos treege plena tago. 

Mi grumblis kaj mansvingis kaj ruliĝis sed la ĝeno daŭris. Finfine mi malfermis miajn malpurajn okulojn kaj gruntis al Drenel, kiu skuadis mian ŝultron.

— Ne batu, Mastro. Mi nur faras, kiel vi diris. Estas nun la tempo por vekiĝi, ĉar la soldatoj jam kolektiĝas en la korto.

Mi grumblis ion sensencan, kaj tio fariĝis tusado. Ĝuste tiam, taso aperis antaŭ mi, kaj mi eltrinkis la freŝan akvon, kaj refalis sur la liton. Ne unuafoje mi ŝatis la varletan sistemon. Tamen, mi estis laca, senforta, eluzita. Eĉ la rezistofortoj de juneco povas elĉerpiĝi en tiaj kondiĉoj. Mi skuis la kapon rapide kaj eksidis apogante min sur la kubutoj, kolera kontraŭ mi mem pro tiu mallonga momento memkompatema.

— Iru, bona Drenel, — mi ordonis, — kaj trovu manĝaĵon por nutri miajn malsatajn ĉelojn. Kaj ankaŭ drinkaĵon, ĉar ŝajnas, ke la sola stimulilo trovebla ĉi tie estas alkoholaĵo.

En la korto mi plaŭdigis malvarman akvon al mia vizaĝo, anhelante kaj ŝprucigante. Kiam mi sekigis la vizaĝon, mi vidis en la klara stellumo la vicojn de soldatoj, al kiuj oni komencis disdoni municiojn. La granda aventuro baldaŭ komenciĝos. Drenel atendis, kiam mi revenis. Mi sidiĝis sur la lito kaj ekmanĝis mian aĉan matenmanĝon el frititaj fekzeoloj, forlavitaj per iom da tiu koroda vino. Mi parolis inter la naŭzaj buŝplenoj, ĉar ĉi tiam estos la lasta privata momento inter mi kaj mia varleto.

— Drenel, via soldata kariero ekfiniĝas.

— Ne mortigu min, Mastro!

— Soldata kariero, stultulo, ne via vivo. Ĉi tiu nokto estas la lasta de via servo, kaj matene vi hejmeniros kun via pago. Kie via paĉjo kaŝas sian monon?

— Ni estas tro malriĉaj por havi groŝojn.

— Ja, certe. Tamen, se li havus, kien li metus ilin?

Tio estis malfacila pripensaĵo, kaj li meditis pri ĝi, dum mi maĉis kaj glutis. Li fine ekparolis:

— Enterigu ĝin sub la fajrejon! Mi memoras, kiam li faris tiel unu fojon. Ĉiuj ja enterigas sian monon sub la fajrejon; tiel ĝi ne estas trovebla.

— Bonege. Tiel ĝi certe estas trovebla. Vi devos elpensi ion pli bonan por via trezoro.

— Drenel ne havas trezoron.

— Drenel havos antaŭ la sunleviĝo; mi finpagos vin. Jen: iru hejmen kaj elektu du arbojn proksime; streĉu ŝnuron inter ili; elfosu truon precize ĉe la mezo de la ŝnuro; enterigu la monon tie, kie vi retrovos ĝin, kiam vi bezonos ĝin. Kaj prenu nur kelkajn monerojn ĉiun fojon. Ĉu vi komprenas?

Li kapjesis entuziasme.

— Du arboj; meze. Mi neniam aŭdis ion tian!

— Tertremiga ideo, mi scias, — mi vespiris. Ja estis multo, pri kio li neniam aŭdis. — Ni iru. Mi deziras, ke vi estu la fajristo sur mia fajroĉaro.

Mi ekstaris ŝanceliĝe kaj kondukis lin al la remizo. Nun, kiam la soldatoj estis pretaj, la oficiroj fine ekaperis, oscedante kaj sin gratante, kun la ĉifalo antaŭ ili. Mi ne havis multe da tempo. Drenel eniris la aŭton post mi, kaj blekis timeme, kiam mi ŝaltis la instrumentlumojn.

— Diabla lumo! Spiritaj radioj! Certa mortosigno!

Li mantenis sian bruston kaj aspektis preta morti, ĝis mi forte skuis lin.

— Baterioj, — mi kriis. — Donaco de la scienco, malpermesita al ĉi tiu stulta mondo. Nu, ĉesu tremadi kaj malfermu vian sakon.

Ĉiuj mortopensoj malaperis, kaj liaj okuloj elstaris kiel boligitaj ovoj, dum mi enŝovis arĝentajn kaj orajn groŝojn en lian ledan sakon. Tio estis trezoro, kiu ŝanĝos lian tutan vivon plibonige, do mi faris almenaŭ unu bonan agon dum mia restado tie.

— Kion vi faras tie?

Estis ĉifalo Demonte, kiu fiksrigardis desube.

— Nur fajrigas la motorojn, Via Moŝto.

— Forpelu la varleton; mi eniras.

Mi mansendis la miregantan Drenel al la malantaŭo de la ĉaro, kaj la ĉifalo envenis.

— Vi honoras min per via ĉeesto, Ĉifalo.

— Jes, diable. Mi veturas, dum la soldatoj marŝas. Nu, irigu tiun aĵon.

La vojesploristoj jam estis for, kiam ni bruveturis trans la levponton kaj sur la digvojon. La ĉefa soldataro marŝis malantaŭ ni, kun videbla avido en la paŝmaniero malgraŭ la frua horo. Ili ĉiuj perdis valoraĵojn aŭ posedaĵojn — ja, eĉ varletojn — dum la atako. Ili ĉiuj estis avidaj je venĝo kaj rabo.

— Ĉifalon Dökkid oni kaptu viva, — diris ĉifalo Demonte subite. Mi komencis respondi, sed tuj komprenis, ke li parolis al si mem. — Ligita kaj senhelpa, portita al la kastelo. Unue, iom da senhaŭtigado, nur sufiĉe da haŭto por fari ĉapelbendon. Kaj poste blindigado. Ne — ne tuj. Li devos vidi, kio okazas al li.

Li daŭrigis tiel, sed mi malaŭskultis. Mi havis miajn pensojn kaj eĉ bedaŭrojn. Kiam La Kuriero mortis, mia kolero dronigis la klaran konsideradon, kiun mi devis fari. Jam ĉiuj pretekstoj malaperis. Mi partoprenis en tiu aventuro nur pro venĝemo. Kaj mi eĉ ne povis pretendi, ke mi faris tion je la memoro de La Kuriero, ĉar li estis ĝisoste kontraŭ tia perfortado. Sed jam estis tro malfrue por retiriĝi; la atako jam komenciĝis, kaj ni estis survoje.

— Haltigu la aĵon! — la ĉifalo ordonis subite, kaj mi ekbremsis.

Nebula grupo de homoj atendis sur la vojo antaŭ ni. Niaj esploristoj. La ĉifalo malsupreniĝis teren, kaj mi klinis min por observi la okazaĵojn. Ili puŝis viron, kies brakoj estis ligitaj malantaŭ li.

— Kio okazis? — demandis la ĉifalo.

— Ni trovis lin observanta la vojon, Via Moŝto. Kaptis lin, antaŭ ol li povus fuĝi.

— Kiu li estas?

— Soldato, nomita Palik. Mi konas lin, servis kun li dum la suda kampanjo.

La ĉifalo iris al la kaptito kaj metis sian vizaĝon ĉe lia.

— Mi havas vin, Palik. Kaptitan kaj ligitan.

— Jes ja.

— Ĉu vi estas dungito de ĉifalo Dökkid?

— Jes, mi estas en lia servo. Mi akceptis lian groŝon.

— Vi jam elspezis ĝin por vino antaŭ longe. Ĉu vi akceptas servi min kaj preni mian groŝon?

— Jes.

— Liberigu lin. Barkus, arĝentan groŝon al tiu viro.

Tiuj lusoldatoj batalas bone, sed ili ankaŭ facile ŝanĝas flankon. Kial ne? Ili ne havas personajn investaĵojn en la kvereloj inter la ĉifaloj. Post kiam Palik akceptis la moneron, oni redonis al li liajn armilojn.

— Parolu, Palik, — ordonis la ĉifalo. — Vi estas nun mia lojala servanto, kiu akceptis mian groŝon. Sed vi antaŭe servis ĉifalon Dökkid. Priskribu liajn planojn.

— Jes. Tio ne estas sekreto. Li scias, ke via armeo estas netuŝita, kaj ke vi venos al li, tuj kiam vi povos. Kelkaj el ni estis senditaj por observi la vojojn, sed li ne opinias, ke vi almarŝos baldaŭ. Li restas ebria; tio estas signo, ke li ne antaŭvidas batalon.