Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry - Страница 28

— Kaŝveturantoj! — diris la oficiro, kiam li malfermis la pordon, metis la manon sur la bruston kaj ŝanceliĝetis, ĉar ŝipanino akompanis lin. — Terure, nekredeble! Ekstaru, ambaŭ, kaj venu kun mi! Kapitano Gart interesiĝos pri tio!

Estis tre konvinka surscenigo, fuŝita nur per la mano, kiun li etendis monpostulante, tuj kiam la ŝipanino forturniĝis. Ŝi aspektis enuigite kaj sciis verŝajne pri la negoco. Ni marŝis laŭ la koridoro kaj supreniris tri metalajn ŝtuparojn al la ponto. Almenaŭ la kapitano estis ŝokita, kiam li vidis nin. Verŝajne li estis la sola en la ŝipo, kiu ne sciis pri nia ĉeesto.

— Diable — de kie venas tiuj?

— De unu el la malplenaj kajutoj en ferdeko C.

— Vi devus esti kontrolinta tiujn kajutojn.

— Mi faris tion, kapitano; tio estas en la loglibro. Unu horon antaŭ nia ekflugo. Poste mi estis sur la ponto kun vi. Ili certe enŝipiĝis poste.

— Kiun vi subaĉetis? — Kapitano Gart diris, turniĝante al ni. Li estis griziĝinta maljuna kosmulo, kiu rigardis malbonfareme.

— Neniun, kapitano, — La Kuriero diris per sincera voĉo. — Mi tre bone konas tiujn malnovajn kargoŝipojn de la Reptil-klaso. Tuj antaŭ la ekflugo la gardisto ĉe la enirejo eniris la ŝipon. Ni eniris malantaŭ li, nevidate, kaj kaŝis nin en la kajuto. Jen ĉio.

— Mi ne kredas eĉ unu vorton. Diru al mi, kiun vi subaĉetis, aŭ mi ĵetos vin en la malliberejon!

— Kara kapitano, viaj honestaj ŝipanoj neniam akceptus subaĉetojn! — Li ignoris la nekredan snufon. — Mi havas pruvon. Mia tuta ne malkonsiderinda posedaĵo estas kompleta kaj en mia poŝo.

— For! — la kapitano tuj ordonis al ĉiuj ŝipanoj en la estrejo. — Ĉiuj. Mi transprenos ĉi tiun deĵorperiodon. Mi volas pridemandi tiujn du pli detale.

La oficiro kaj la ŝipanoj eliris piedtrene kun senesprimaj vizaĝoj sub lia fiksa rigardo. Kiam ili estis for, la kapitano ŝlosis la pordon kaj turniĝis rapide.

— Donu ĝin al mi, — li ordonis. La Kuriero donis al li sufiĉe grandan sumon. La kapitano nombris ĝin kaj kapneis. — Ne sufiĉas.

— Kompreneble, — La Kuriero konsentis. — Tio estas la komenca pago. La reston post alteriĝo sur iu agrabla planedo kun malseveraj doganistoj.

— Vi postulas multon. Mi ne deziras riski malfacilaĵojn kun planedaj aŭtoritatoj kontrabandante enmigrantojn sen permeso. Estas multe pli facile tuj forpreni la tutan monon kaj malaperigi vin.

La Kuriero tute ne estis imponita per tiu movo. Li frapetis sian poŝon kaj kapneis.

— Ne eblas. La fina pago okazos per tiu registrita ĉeko por ducentmil spesoj de la Galaksia Banko de Kredito kaj Interŝanĝo. Ĝi ne valoros, ĝis mi subskribos duan fojon. Vi povas torturi min, sed mi neniam subskribos! Ĝis ni staros sur firma tero.

La kapitano signifoplene levis la ŝultrojn kaj turniĝis al la stiriloj, ŝanĝetante ion antaŭ ol returniĝi.

— Alia afero estas la kosto de via manĝaĵo, — li diris trankvile. — Bonfaroj ne pagas miajn brulaĵfakturojn.

— Tute prave. Ni akordiĝu pri prezo.

Tio ŝajnis esti ĉio — sed La Kuriero flustris averton, kiam ni reiris laŭ la koridoro.

— Oni sendube sekrete priaŭskultas la kajuton kaj traserĉis niajn pakaĵojn. Mi havas nian tutan monon kun mi. Restu proksime al mi por eviti incidentojn. Tiu oficiro ekzemple povus esti bona profesia poŝoŝtelisto. Do — kion vi pensas pri iom da manĝaĵo? Paginte ni povas fini nian devigan fastadon per bela festmanĝo.

Mia stomako laŭte grumblis konsenton al tiu propono, kaj ni ekiris al la manĝejo. Pro la manko de pasaĝeroj la grasa, nerazita kuiristo servis nur simplajn kruptiajn manĝaĵojn. Bone por la kruptianoj, sed ni devis iom alkutimiĝi. Ĉu vi iam provis fermteni vian nazon kaj samtempe manĝi? Mi ne demandis al la kuiristo, kion ni manĝas — mi timis, ke mi ricevus respondon. La Kuriero profunde suspiris kaj komencis pene engluti sian porcion da kaĉaĉo.

— La afero, kiun mi forgesis pri Kruptio, — li diris malbonhumore, — estas la manĝaĵo. Certe kulpas elektema memoro. Kiu ŝatus iam memori festmanĝon tian?

Mi ne respondis, ĉar mi englutegis mian tason da varma akvo por forigi la guston el mia buŝo.

— Almenaŭ la akvo ĉi tie ne estas tiom abomeninda kiom la aĵo el la krano en nia kajuto, — mi diris. La Kuriero suspiris denove.

— Tio, kion vi trinkas, estas kafo.

Ne estis plezurkrozo. Ni ambaŭ perdis pezon, ĉar ofte estis pli bone eviti manĝon. Mi daŭrigis mian studadon, lernante la detalojn de defraŭdo, de falsado de fakturoj, de duobla kaj triobla librotenado — kaj ĉion en Esperanto, ĝis mi estis flua kiel denaskulo en tiu bela lingvo.

Dum nia unua alplanediĝo, ni restis en la ŝipo, ĉar soldatoj kaj doganistoj svarmis kiel muŝoj ĉirkaŭ la ŝipo.

— Ne ĉi tie, — la kapitano diris, rigardante kun ni la surekranan bildon de la surfaco. — Tre riĉa planedo, sed ili ne ŝatas fremdulojn. La sekva planedo en ĉi tiu sistemo estos laŭ via plaĉo: terkulturo, malgranda loĝantaro, ili bezonas enmigrantojn, do eĉ ne ekzistas doganoficejo.

— La nomo? — La Kuriero demandis.

— Amfisbionia.

— Mi neniam aŭdis pri ĝi.

— Ĉu vi aŭdus? El tridekmil loĝataj planedoj?

— Ĝuste. Tamen…

La Kuriero ŝajnis maltrankvila, kaj mi ne povis kompreni la kialon. Se tiu planedo ne plaĉus al ni, ni povus akiri sufiĉajn rimedojn por pluvojaĝi. Sed iu instinkto nervozigis lin. Finfine li subaĉetis la trezoriston por uzi la ŝipkomputilon. Kiam ni enforkis nian verspermanĝon, li rakontis al mi pri tio:

— Io malbonodoras pri tio — pli malbone ol ĉi tiu manĝaĵo. — Tio estis terura penso. — Mi ne povas trovi ian mencion pri planedo nomita Amfisbionia en la galaksia gvidlibro. Kaj la gvidlibro estas ĝisdatigata ĉiun fojon, kiam ni alplanediĝas kaj ligiĝas al planeda komunika reto. Krome, nia sekva celo estas kaŝita. Nur la kapitano havas la kodon por aliri ĝin.

— Kion ni povas fari?

— Nenion — ĝis post kiam ni alteriĝos. Tiam ni eltrovos liajn intencojn.

— Ĉu vi ne povas subaĉeti oficiron?

— Mi jam faris. Tiel mi eltrovis, ke nur la kapitano scias, kien ni veturas. Kompreneble li ne diris al mi tion, ĝis mi pagis. Fripona artifiko. Mi farus same.

Mi klopodis pligajigi lin, sed sensukcese. Verŝajne la manĝaĵo misefikis al lia humoro. Estus bone alveni sur tiu planedo, kia ajn ĝi estas. Bona ŝtelisto certe povas vivteni sin en ia ajn socio. Kaj unu afero estis certa: La manĝaĵo devos esti pli bona ol la aĉaĵo, kiun ni nun heziteme manĝis.

Ni restis en niaj litetoj, ĝis la ŝipo alteriĝis, kaj la verda lumo ekbrilis. Niaj malmultaj posedaĵoj jam estis pakitaj, kaj ni portis ilin al la aerkluzo. La kapitano funkciigis ĝin mem. Li grumblis, dum la aŭtomata aeranalizilo plenumis siajn testojn; la ena pordo ne malfermiĝos, ĝis ili finiĝos kaj ĝi estos kontenta pri la rezultoj. Fine ĝi pepis kaj vidigis mesaĝon, kaj li transprenis la regon. La peza pordego malrapide malfermiĝis, enlasante iom da varma kaj fortodora aero. Ni enspiris kun aprezo.

— Jen skribilo, — diris kapitano Gart. La Kuriero nur ridetis.

La kapitano iris antaŭe, kaj ni sekvis kun niaj pakaĵoj. Estis nokto, steloj brilis supre, nevideblaj estaĵoj kriis el la mallumo de proksima arbaro. La sola lumo venis de la aerkluzo.

— Ĉi tie sufiĉas, — la kapitano diris, starante sur la fino de la ŝarĝdeklivo. La Kuriero kapneis montrante al la metala surfaco.

— Ni ankoraŭ estas sur la ŝipo. Sur la teron, mi petas.

Ili akordiĝis pri neŭtrala loko proksima al la ŝarĝdeklivo — sed sufiĉe malproksima de la ŝipo por malebligi ian provon reenŝipigi nin. La Kuriero elprenis la ĉekon, fine akceptis la skribilon, kaj zorge subskribis. La kapitano — ĉiam suspektema — komparis la subskribon kun la supra kaj fine kapjesis. Li rapide supreniris, kiam ni levis niajn pakaĵojn — kaj li turniĝis kaj elkriis.

— Nun ili apartenas al vi!

Kiam la ŝarĝdeklivo leviĝis, ekster nia atingo, fortaj lumoj ekbrilis el la mallumo, fiksante nin kiel tineojn. Armitaj viroj alkuris, kiam ni turniĝadis, kaptite, perdite.